Przyczynek do nauki polskiej
absolwenci Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego
im. Stanisława Staszica w Chrzanowie

Talent jest jak kawałek szlachetnego, ale surowego metalu,
dopiero pilna praca go obrobi i wartość mu wielką nada

Stanisław Staszic

Prof. Ryszard Badura (ur. 1923)

Matura 1939 r.
Profesor medycyny weterynaryjnej. Ukończył w 1950 wrocławską Akademię Rolniczą. W latach 1962-1965 był prodziekanem i dziekanem wydziału medycyny weterynaryjnej tej uczelni, od 1965 był jej prorektorem, a od 1969 do 1981 (przez 4 kadencje) – rektorem.
Od 1983 do 1989 był przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu.
Jego zainteresowania badawcze dotyczyły traumatologii (zwłaszcza stabilizacji stawów po złamaniach), a także transplantologii. Kierował grupą, która opracowała wszczepy korundowe do transplantacji stawów.
Otrzymał tytuły doktora honoris causa wrocławskiej Akademii Rolniczej (1999), Akademii Medycznej we Wrocławiu (2000) oraz Uniwersytetu Ludwiga Maximiliana w Monachium (2010). Jest odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
(Zdjęcie - Internet: http://www.up.wroc.pl/glos_uczelni/4435/nr_73_relacje.html)

Prof. dr hab. Ryszard Walenty Bartel (ur. 1934)

Matura 1952 r.
Absolwent Wydziału Rybactwa AR w Olsztynie. Pracownik Instytutu Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie i Morskiego Instytutu Rybackiego.
(Zdjęcie ze zbiorów szkolnych).

Prof. dr hab. inż. Marek Cała

Matura 1986

Studia na Wydziale Górnictwa i Geoinżynierii Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 1992 roku. W tym samym roku podjął pracę na stanowisku asystenta w Katedrze Geomechaniki, Budownictwa i Geotechniki na Wydziale Górnictwa i Geoinżynierii AGH. Jesienią 1997 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską dotyczącą problematyki mechanizmu współpracy kotwi z górotworem o zróżnicowanej budowie geologicznej. Po kolokwium habilitacyjnym (2007 rok) Rada Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii w 2008 roku nadaje mu stopień doktora habilitowanego, a w roku 2015 z rąk Prezydenta Rzeczpospolitej odbiera tytuł profesora. Obecnie Marek Cała kontynuuje pracę na AGH jako pracownik naukowo-dydaktyczny. W latach 2009–2016 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii AGH, a od 2016 jest Dziekanem Wydziału. Od 1999 roku jest sekretarzem Sekcji Mechaniki Górotworu PAN. Jest również członkiem International Society for Rock Mechanics (ISRM) i przewodniczącym Oddziału Małopolskiego Polskiego Komitetu Geotechniki. W swej pracy badawczej zajmuje się m.in. problematyką stateczności zboczy i konstrukcji oporowych, strategią rozwoju górnictwa w Unii Europejskiej czynumerycznym modelem „gruntu Phobosa” (jednego z księżyców Marsa). Od 2016 roku jest Prezydentem Światowego Kongresu Górniczego. Wypromował 4 doktorów.

Dorobek naukowy Profesora Cały stanowi blisko 150 publikacji w czasopismach, materiałach konferencyjnych krajowych i zagranicznych oraz monografii. Swoje prace przedstawiał m.in. na międzynarodowych konferencjach, które miały miejsce w Australii, Austrii, Brazylii, Czechach, we Francji, w Hiszpanii, Kanadzie, Niemczech i na Słowacji. Oprócz wspomnianych prac, Marek Cała jest także autorem i współautorem ponad 300 opracowań wykonanych dla potrzeb przemysłu krajowego i światowego w Norwegii, Szwajcarii, Wietnamie czy Sierra Leone). (Zdjęcie: Artur Bator)

Prof. dr hab. Antonina Cebulska – Wasilewska

Matura 1961 r.
Kierownik Departamentu Biologii Radiacyjnej i Środowiskowej Instytutu Fizyki Molekularnej PAN w Krakowie, pracownik Katedry Epidemiologii i Medycyny Zapobiegawczej Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie W roku 1991 uzyskała tytuł doktora habilitowanego na Wydziale Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, tytuł profesorski uzyskała w 2002 r. Autorka oraz współautorka ponad 200 artykułów, pośród których najwięcej dotyczyło biologii. radiacyjnej i środowiskowej, epidemiologii, genetyki i ochrony środowiska. Brała udział w wielu międzynarodowych projektach badawczych.
(Zdjęcie – Internet: http://www.icrr2011.org/president/ACW.pdf) 

Profesor UJ dr hab. Sławomir Dudzik

Matura 1986 r.
Profesor Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Autor licznych publikacji z zakresu prawa administracyjnego i prawa Unii Europejskiej. W roku 2002 uzyskał stopień doktora habilitowanego, za rozprawę habilitacyjną otrzymał w 2003 r. pierwszą nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Państwa i Prawa.
(Zdjęcie - Internet: http://www.spcg.pl/pl/lawyer/49?go_back_url=/pl/lawyers/search?last_name_letter=D)

Prof. dr Jan Grzybek (1937–1996)

Matura 1955 r.

Studiował w latach 1955-1960 na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Krakowie. Po studiach podjął pracę w Katedrze i Zakładzie Botaniki Farmaceutycznej AM w Krakowie, której  był kilkuletnim kierownikiem. W latach 1987-1990 był prodziekanem, a potem, aż do przedwczesnej śmierci w 1996 r. dziekanem Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Krakowie. Członek Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, odznaczony Medalem im. I. Łukaszewicza

Przedmiotem Jego badań była analiza składu chemicznego grzybów i roślin naczyniowych oraz pobieranie biologicznie aktywnych substancji.

Profesor jest autorem i współautorem ponad 60 publikacji, w tym „Słownika farmakobotanicznego” i „Medycyny naturalnej”.

(Zdjęcia ze zbiorów szkolnych)

Prof. dr hab. inż. Adam Jagiełło

Matura 1964.

W latach 1964 - 1970 studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie na kierunku elektrotechnika. Bezpośrednio po ukończeniu studiów podjął pracę na tej uczelni w Zakładzie Maszyn i Układów Elektromechanicznych w Instytucie Maszyn i Sterowania Układów Elektroenergetycznych ówczesnego Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej. W roku 1976 uzyskał stopień doktora nauk technicznych  i objął stanowisko adiunkta w tym samym instytucie.

  W latach 1977 - 1986 kontynuował swoje prace badawcze poświęcone problematyce dynamiki układów z więzami nieholonomicznymi. W roku 1991 wygrał konkurs JM Rektora Politechniki Krakowskiej na stanowisko profesora nadzwyczajnego w dyscyplinie elektrotechnika, specjalność: maszyny elektryczne i z dniem 1 marca 1992 r. rozpoczął pracę na tym stanowisku.

  Dorobek publikacyjny profesora Adama St. Jagiełły obejmuje 58 pozycji - 10 publikacji zagranicznych i 48 publikacji krajowych, w tym 2 samodzielne książki. Dorobek ten obejmuje dwa zasadnicze nurty. Pierwszy z nich to przystosowanie teorii dynamiki układów nieholonomicznych do opisu i analizy pracy maszyn o cyklicznie przełączanych uzwojeniach. Drugi nurt jego badań dotyczy modelowania matematycznego zjawiska magnesowania materiałów ferromagnetycznych anizotropowych miękkich i twardych.

  Za swoją działalność naukową i badawczą był wyróżniany Nagrodami Rektora: AGH dwukrotnie (1984 i 1987) i Politechniki Krakowskiej (2003). Dorobek naukowo-badawczy (udział w programach badawczych) prof. dr hab. inż. Adama St. Jagiełły jest znaczący. Od roku 1981 do chwili obecnej brał udział w 5 różnych programach badawczych (CPBP i CPBR) oraz projektach badawczych MEN i KBN.

W swoich pracach badawczych prof. dr hab. inż. Adam St. Jagiełło wykazywał się nie tylko dużą oryginalnością i intuicją, ale także dał się poznać jako dobry organizator badań naukowych. 

  Jest wieloletnim członkiem Komitetu Naukowego Konferencji SEMTRAK, która odbywa się w dwuletnim cyklu, był także trzykrotnie członkiem Komitetu Naukowego Konferencji MET (1997, 1999 i 2003) oraz Chairman Oral Session 8 on 7th International Power Electronics & Motion Control Conference, Exhibition, Tutorials 1996. W tym też roku został wybrany na członka Sekcji Trakcji Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk.

   Prof. dr hab. inż. Adam St. Jagiełło pełnił następujące funkcje:

• W latach 1980 - 1983 i 1992 - 1998 był członkiem Zarządu Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej - Oddział Kraków.
• W latach 1984 - 1992 oraz od 1998 do chwili obecnej jest wiceprzewodniczącym Zarządu Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej - Oddział Kraków.
• W latach 1992 - 1993 był kierownikiem Zakładu Maszyn i Napędów Elektrycznych w Instytucie Elektromechanicznych Przemian Energii PK.
• W latach 1993 - 1999 był dyrektorem Instytutu Elektromechanicznych Przemian Energii PK.
• Członek Rady Redakcyjnej Serii Wydawniczej Postępy Napędu Elektrycznego i Energoelektroniki sygnowanej przez Komitet Elektrotechniki PAN, w kadencji 1999 - 2002 i 2003 - 2005.
• Prof. dr hab. inż. Adam Stanisław Jagiełło był członkiem Komitetu Organizacyjnego XXXII Międzynarodowego Sympozjum Maszyn Elektrycznych (26 - 29 czerwiec 1996).
• Od 15 IX 1999 do chwili obecnej dziekan Wydziału Inżynierii Elektrycznej i Komputerowej (druga kadencja).

  Profesor Adam Jagiełło jest (lub był) członkiem wielu komisji senackich i rektorskich. Mimo rozlicznych obowiązków nie stroni również od działalności organizacyjnej na innych polach, m.in. w "Solidarności" i jako przewodniczący Rady Miasta Trzebini. Za zasługi dla tego miasta otrzymał jego Honorowe Obywatelstwo.

Za swoją działalność dydaktyczną odznaczony został Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Honorową Odznaką PK.

 (Zdjęcie  --  http://riad.usk.pk.edu.pl/~naszapol/archiwum/NR34/TEXT/16_18.htm) 

Prof. dr hab. Marek Harat

Matura 1977 r.
Absolwent WAM w Łodzi w 1983 r. W r. 1988 uzyskał tytuł doktorski, w 1993 r. odbył staż w Kanadzie , m. in. W Toronto Western Hospital. W 2002 r. z rąk prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego otrzymał tytuł profesora. Od 1994 r. jest kierownikiem Kliniki Neurochirurgii i Chirurgii Głowy w Wojskowym Szpitalu Klinicznym w Bydgoszczy, pracuje także jako wykładowca na Wydziale Nauk o Zdrowiu Collegium Medium w Bydgoszczy.
(Zdjęcie Archiwum Gazeta.pl Bydgoszcz – Internet: http://bydgoszcz.gazeta.pl/bydgoszcz/1,35596,6204490.html)

Prof. dr hab. Kazimierz Krzemień

Matura 1969 r.
Kierownik Zakładu Geomorfologii Instytutu Geografii i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1983 r. obronił pracę doktorską pod tytułem „Współczesne modelowanie koryta w dolinie glacjalnej na przykładzie Doliny Starorobociańskiej w Tatrach”, za którą otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich. Do 2012 roku dziekan Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego.
(Zdjęcie – Internet: http://www.adamwalanus.pl/2011/pau_geografia.html)

Dr Marian Kuc (1932-2011)

Matura 1951 r.
Specjalista bryolog (znawca mszaków), uczeń prof. Władysława Szafera. Po studiach pracował w Instytucie Botaniki PAN. W 1958 r. wyjechał na Spitsbergen, po powrocie kontynuował studia w Instytucie Botaniki Akademii Nauk ZSRR. W 1966 r. na zaproszenie Instytutu Geologicznego z Ottawy wyjechał do Kanady, gdzie pozostał już na stałe. Prowadził badania m. in. w Arktyce, Afryce, Ameryce Środkowej i Południowej oraz na wyspach Oceanu Spokojnego. Często odwiedzał Polskę, gdzie bardzo ciekawiły Go araukaryty. Był inicjatorem założenia Towarzystwa Araukarytowego w Chrzanowie.
(Zdjęcie ze zbiorów szkolnych).

Prof. dr hab. Barbara Malawska

Matura 1968 r.
Kierownik Zakładu Fizykochemicznej Analizy Leku Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 2006 r. uzyskała nagrodę naukową Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
(Zdjęcie – Internet: http://Page;pracownicy_zakl_fizchem_anal_lekow/Employe;48)

Prof. dr hab. Maciej Małecki (ur. 1963)

Matura 1982 r.
Wiceprezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego. Prodziekan ds. organizacji i programu studiów Wydziału Lekarskiego, kierownik Katedry Chorób Metabolicznych Collegium Medium Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, ordynator Kliniki Chorób Metabolicznych Szpitala Uniwersyteckiego. W pracy badawczej zajmuje się podłożem molekularnym i charakterystyką kliniczną cukrzycy typu 2, za badania na ten temat uzyskał Nagrodę Ministra Zdrowia za rok 2009. Propagator profilaktyki antycukrzycowej.

(Zdjęcie - Internet: https://www.cm-uj.krakow.pl/uj_2010/collegium_medicum/wladze.php)

Prof. dr hab. Zbigniew Martyniak (1936 – 2002)

Matura 1953 r.
W latach 1953 - 1958 studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie, doktoryzował się w 1968, a habilitował w 1973. Profesorem nadzwyczajnym został w 1982 r., a zwyczajnym w 1987 r.
Kierownik Katedry Metod Organizacji i Zarządzania Akademii Ekonomicznej w Krakowie oraz kierownik Pracowni Metod Organizacji i Zarządzania Akademii Górniczo-Hutniczej im. St. Staszica w Krakowie. W latach 1998 - 1999 przewodniczący Sekcji Ekonomicznej Centralnej Komisji do spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych oraz członek Prezydium Komitetu Nauk Organizacji i Zarządzania PAN, a od roku 1999 zastępca przewodniczącego tego Komitetu. Przez dwie kadencje pełnił funkcję z-cy przew., a od 1997 r. przew. Głównej Rady Naukowej Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa. W latach 1990 - 1994 i od roku 1998 członek Komisji Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej.
Główne kierunki zainteresowań naukowych to wartościowanie pracy, metodologia organizacji i zarządzania, historia myśli organizatorskiej. Opublikował ponad 500 artykułów i ponad 30 monografii naukowych oraz podręczników i skryptów. Jako wybitny publicysta Profesor Zbigniew Martyniak pełnił liczne zaszczytne funkcje w komitetach redakcyjnych i radach programowych takich czasopism naukowych, jak: "Problemy Organizacji", "Prakseologia", "Przegląd Organizacji", "Organizacja i Kierowanie" czy "Zeszyty Naukowe Akademii Ekonomicznej w Krakowie". Był również autorem licznych publikacji społeczno-ekonomicznych w tak popularnych czasopismach jak: "Dziennik Polski", "Gazeta Krakowska", "Życie Gospodarcze" i "Zdanie".
(Zdjęcie – Internet: http://historia.agh.edu.pl/wiki/Zbigniew_Stanis%C5%82aw_Martyniak)

Mieczysław Mazaraki (1913-2003)

Matura 1932 r.
Absolwent Wydziału Filozoficznego UJ. Żołnierz kampanii wrześniowej, jeniec stalagu w Nadrenii. Po powrocie do kraju w sierpniu 1946 r. rozpoczął pracę w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Chrzanowie, trwała ona do 1966 r., kiedy objął funkcję kierownika, a potem dyrektora Muzeum Ziemi Chrzanowskiej. Muzeum to powstało dzięki staraniom i pasji Profesora oraz Jego żony Ireny Mazaraki. Współpracował z Zakładem Ochrony Przyrody PAN w Krakowie. W kręgu Jego zainteresowań pozostawały także broń biała, drzewcowa i palna oraz sokolnictwo. Liczne prace Profesora zamieszczano w wydawnictwach Polskiej Akademii Nauk. Jest autorem książek „Z sokołami na łowy”( Warszawa 1977) i „Łowiectwo w Polsce” ( Kraków 1993). Członek Zespołu Doradczego ds. Muzealnictwa przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. Posiadacz tytułu Mecenasa Sztuki przyznawanego przez Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych (1978). Radny wielu kadencji, Honorowy Obywatel Chrzanowa ( 1994).
(Zdjęcie ze zbiorów Muzeum w Chrzanowie)

Prof. dr hab. Janusz Nowak ( 1930- 2004)

Matura 1948 r.
Studiował w latach 1952- 1957 na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po studiach podjął pracę w Instytucie Botaniki Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, z którym związał całe życie naukowe i zawodowe. Wybitny polski lichenolog (specjalista od porostów). Jest współautorem klucza do oznaczania porostów pt. ”Porosty polskie (1975 r.). Jeden z założycieli Sekcji Lichenologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego. Członek Rady Naukowej Instytutu Botaniki PAN. Członek prestiżowych zagranicznych i międzynarodowych towarzystw naukowych – m.in. British Lichen Society. Opublikował łącznie 37 prac naukowych, w tym 4 pozycje książkowe.

(Zdjęcie – Internet: http://www.krakow.ptt.org.pl/www3/archiwum/kronika/index.htm)

Profesor dr hab. inż. Zenon Waszczyszyn ( ur. 1935 r.)

Matura 1951 r.
Absolwent i pracownik naukowy Politechniki Krakowskiej. Specjalista od teorii mechaniki konstrukcji i sztucznych sieci neuronowych. W latach 1991-93 prorektor do spraw kształcenia kadr i współpracy z zagranicą. Członek korespondent PAN, członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności. Dr honoris causa Budapest University of Technology and Economics. Organizator i uczestnik wielu międzynarodowych sympozjów i konferencji naukowych. Założyciel i przewodniczący Fundacji Politechnika Krakowska Rodakom.
(Zdjęcie ze zbiorów szkolnych)

Prof. dr hab. inż. Jerzy Wołkow

Matura 1953 r.
Specjalista od układów hydraulicznych maszyn. Pracownik naukowy Wydziału Mechanicznego Politechniki Krakowskiej.
(Zdjęcie ze zbiorów szklnych)

Prof. dr hab. inż. Stefan Ziemba (1907-1994)

Matura 1926 r.
Wybitny uczony w dziedzinie mechaniki teoretycznej i stosowanej oraz budowy i eksploatacji maszyn. Od 1962 r. członek Polskiej Akademii Nauk. Rektor Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Doktor honoris causa Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Politechniki Poznańskiej.
(Zdjęcie – Internet: http://www.tribologia.org/ptt/zie.htm)

Prof. dr hab. n. med. Lidia Rutkowska-Sak z d.Siemek

Matura – 1963 r.

Prof. dr hab. n. med. Lidia Rutkowska-Sak ( córka Jana i Genowefy  Siemek) ukończyła Akademię Medyczną w Krakowie w 1969 r. Ukończyła także Podyplomowe Studia Ekonomiki Zdrowia Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Jest specjalistą pediatrą i specjalistą reumatologiem.

Przez 3 lata, po studiach, pracowała w Klinikach Akademii Medycznej w Krakowie, a następnie,  przez 44 lata i nadal, w Klinice i Poliklinice Reumatologii Wieku Rozwojowego oraz Poradni Reumatologicznej dla Dzieci  Instytutu Reumatologii, przekształconego w Narodowy Instytut  Geriatrii, Reumatologii i Rehabilitacji w Warszawie.

W Instytucie przeszła wszystkie szczeble kariery zawodowej i naukowej od asystenta po

„belwederskiego” profesora. Przez 8 lat do 2016 r. pełniła funkcję kierownika tej Kliniki, a poprzednio, przez 8 lat, pełniła funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Klinicznych Instytutu Reumatologii. Jest autorką bądż współautorką około 200 publikacji naukowych w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych, licznych monografii, podręczników. Kierowała wieloma pracami i projektami badawczymi polskimi i międzynarodowymi. Za pracę naukową, kliniczną i dydaktyczną wielokrotnie nagradzana nagrodami Instytutu Reumatologii, Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego i  Ministerstwa Zdrowia.   Wieloletni członek i wiceprzewodnicząca Komisji Rewizyjnej Rady Głównej Jednostek Badawczych w Polsce, Przewodnicząca Sekcji Pediatrycznej Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego i członek Zarządu Oddziału Warszawskiego tego Towarzystwa, członek Zespołu Ekspertów ds. Reumatologii Dziecięcej przy Konsultancie Krajowym z dziedziny reumatologii, wiceprzewodnicząca Zespołu Koordynacyjnego ds. Leczenia Biologicznego w Chorobach Reumatycznych w Polsce, a  także  członek Paediatric Rheumatology European Society (PRES) i Paediatric Rheumatology International Trial Organization  (PRINTO) oraz stały przedstawiciel Polski w Standing Committee of Paediatric Rheumatology European Leaque  Against  Rheumatism (EULAR).     

Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i odznaką honorową „Za zasługi dla ochrony zdrowia” .

dr hab. inż. Jerzy Tomasz Martyniak – ur. 12 marca 1934 r. w Lublinie, syn Zygmunta i Heleny.

Ojciec – magister prawa, w latach 30-tych XX w. zaliczany był do najlepszych tenisistów okręgu lubelskiego. Największe sukcesy odnosił jednak w grze podwójne, grając ze swym stryjecznym bratem - profesorem Czesławem Martyniakiem. Jako podporucznik Wojska Polskiego – lotnik, brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, po czym, został wzięty do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. Został rozstrzelany w gmachu NKWD w Charkowie wiosną 1940 r. Umieszczony na Liście Katyńskiej. Mama – Helena z Janczewskich, ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Lubelskim. Wśród przyjaciół rodziny był późniejszy Prymas Polski – Stefan Wyszyński.

W czasie okupacji mieszkał wraz z mamą i braćmi (Janem – późniejszym magistrem prawa i Zbigniewem – późniejszym wybitnym Profesorem związanym z Akademią Ekonomiczną w Krakowie, gdzie był m.in. kierownikiem Katedry Metod Organizacji i Zarządzania) w Krakowie przy Małym Rynku. Uczęszczał tam do szkoły podstawowej i był ministrantem w Kościele św. Barbary. W tym czasie rodzina znajdowała się w bardzo trudnej sytuacji finansowej.` Mimo to Mama dążyła z całych sił, aby wszyscy synowie zdobyli wykształcenie wyższe. Po przeprowadzce do Chrzanowa, pracowała jako nauczycielka języka polskiego. Tam też bracia ukończyli Liceum Ogólnokształcące im. St. Staszica. W 1957 roku Jerzy uzyskał dyplom inżyniera górnika na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, a następnie rozpoczął pracę w KWK „Siersza”, gdzie był kolejno inspektorem kontroli jakości węgla, kierownikiem kontroli jakości węgla i sztygarem oddziałowym. W kwietniu 1963 roku został zatrudniony w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach na stanowisku inżyniera technologa, a po otrzymaniu dyplomu magistra inżyniera górnika ze specjalnością przeróbki mechanicznej kopalin - w 1966 r. został powołany na stanowisko starszego asystenta. W roku 1969 Rada Naukowa GIG podjęła uchwałę
o otworzeniu przewodu doktorskiego. W tym też czasie został powołany na stanowisko adiunkta. W 1973 roku został dopuszczony do obrony rozprawy doktorskiej, która zakończyła się pomyślnie 1974 r. W wyniku tego Rada Naukowa GIG nadała mu stopień doktora nauk technicznych. Kolejnym ważnym krokiem związanym z rozwojem naukowym było kolokwium habilitacyjne, w wyniku którego w maju 1995 r. Rada Wydziału Górniczego AGH nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych. W 1996 r. został mianowany na stanowisko docenta, a następnie od 2001 r. do końca 2004 r. piastował stanowisko konsultanta naukowego. W latach 1953–1988 był czynnym zawodnikiem i członkiem Polskiego Związku Szachowego. Oprócz tego interesował się astronomią i muzyką klasyczną, lubił grać w ping-ponga oraz kontakt z przyrodą. W 1964 roku zawarł związek małżeński z Teresą z domu Piontek. Kochał ją bardzo przez ponad 40 lat wspólnego życia. Owocem ich miłości są: Andrzej, Aneta i Aleksander. Zmarł 22 kwietnia 2024 r. w Katowicach, a poniedziałkowe popołudnie tego dnia było dość chłodne.

Nagrody i wyróżnienia:
Nagroda AGH przyznana w konkursie im. prof. H. Czeczota na najlepszą pracę naukową (1987); Srebrny Krzyż Zasługi (1982); Złoty Krzyż Zasługi (1991) - odznaczenie przyznane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej; Srebrna Odznaka „Zasłużony dla Górnictwa RP” nadana przez Ministra Gospodarki (1993); Złota Odznaka „Zasłużony dla Górnictwa RP” nadana przez Ministra Gospodarki (2000); Złota Odznaka Polskiego Związku Szachowego, złoty medal w Indywidualnych Mistrzostwach Polski w szachach korespondencyjnych (1963) - kategoria krajowego mistrza korespondencyjnego.
Oryginalne rozwiązanie własne: techniczne rozwiązanie hydraulicznego rozdzielania gruboziarnistych mieszanin mineralnych (patent), matematyczny opis zależności międzypróbkowej wariancji od międzyziarnowej wariancji produktów ziarnistych, rozwiązanie zagadnienia wielowymiarowo-wektorowej estymacji jakości produktów ziarnistych, przedstawienie precyzji estymacyjnej wyników przeróbczych obliczeń bilansowych, jako funkcji podstawowych czynników; rozwiązanie zagadnienia
i opracowanie zasad statystycznej oceny zgodności oznaczonej i rzeczywistej jakości produktu ziarnistego; rozwiązanie problemu minimalizacji liczby próbek pierwotnych w badaniach, których wyniki są przeznaczone do wykorzystania przeróbczych obliczeniach bilansowych.

Dziedzina: nauki techniczne
Dyscyplina: górnictwo i geologia inżynierska
Specjalność: inżynieria mineralna, przeróbka i wzbogacanie węgli kamiennych, doskonalenie metod badań produktów ziarnistych oraz oferowanych dla nich technologii przeróbczych

76 publikacji naukowych i 3 patenty
Rzeczoznawca z listy Branżowej Komisji Rzeczoznawców ds. Jakości Paliw Stałych w Katowicach 1961 – 1973, członek Sekcji Górnictwa Rady Normalizacyjnej PKN w Warszawie 1970 – 1974, członek Grupy Roboczej ISO TC27/SC1 WG6 od 1982, rzeczoznawca z listy SITG NOT w Katowicach od 1987, członek Rady Naukowej GIG 2000 – 2001

Wiceadmirał Andrzej Karweta ( ur. 1958 – zginął w 2010 r. w katastrofie pod Smoleńskiem)

Matura 1977 r.
Jako pierwszy wprowadził polski okręt – niszczyciel min ORP „Mewa” do stałego składu Zespołu NATO Sił Trałowo- Minowych Morza Północnego i Bałtyku. Po zakończeniu trzyletniej służby w dowództwach NATO wrócił do kraju i objął obowiązki zastępcy dowódcy 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. W 2007 r., po ukończeniu nauki w Studium Polityki Obrony w Królewskiej Akademii Studiów Obronnych w Londynie , objął stanowisko dowódcy Marynarki Wojennej RP.
(Zdjęcie Studia Prasowego Marynarki Wojennej Rzeczpospolitej Polskiej – Internet: http://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Karweta)

Inż. Tadeusz Stępczyk ( 1932 – 1968)

Matura 1951 r.
Pilot i konstruktor samolotów, instruktor szybowcowy.
W 1957 r. został przewodniczącym Sekcji Modelarskiej Aeroklubu Mieleckiego. W 1958 r. zdobył uprawnienia pilota samolotowego III klasy i Srebrną Odznakę Szybowcową. Zdobywca Diamentu za lot docelowy 525 km. Członek zespołu konstrukcyjnego Ośrodka Konstrukcji Lotniczych WSK Mielec, z którym opracował samolot szkoleniowo- treningowy. Kierownik zespołu konstrukcyjnego pracującego nad PZL M-4 Tarpanem.
(Zdjęcie ze zbiorów szkolnych)

ks. Władysław Grohs de Rosenberg "FELIKS SKARGA"(1910-1977)

Matura 1928 r.
Ukończył Seminarium Duchowne na UJ w Krakowie (święcenia kapłańskie 9 IV 1933 - ks. kar. Adam Sapieha) . W czasie wojny pod pseudonimem „Feliks Skarga" pełnił funkcję kapelana Armii Krajowej na Okręg Śląski, prowadził akcję charytatywną dla więźniów Oświęcimia, ułatwiał nawiązywanie łączności między żołnierzami Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, a ich rodzinami w kraju oraz więźniami Oświęcimia i ich rodzinami. Brał czynny udział w pracach organizacyjnych Inspektoratu Bielskiego, był wykorzystywany do nawiązywania kontaktów z komendami różnych organizacji konspiracyjnych działających w śląskich powiatach. Za tę działalność był aresztowany przez gestapo dwukrotnie: w dniach 21-29 lipca 1942 r. oraz 10 listopada 1944 r. Osadzony w obozach koncentracyjnych: w Oświęcimiu (w bloku śmierci - pełnił służbę księdza kapelana: odprawiał msze , głosił kazania, spowiadał, komunikował, udzielał przed egzekucją wiatyku, zbiorowego rozgrzeszenia prowadzonym na dziedziniec śmierci.) i od 18 I 1945 w Mauthausen , gdzie został wyzwolony 5 maja 1945 r. Był czynnym uczestnikiem Obozowego Ruch Oporu krypt. „NIE" - współpracował z Amerykanami, doprowadzając do aresztowania niemieckiej załogi obozu. Po zakończeniu wojny posługę kapłańską pełnił jako wikary i katecheta najpierw w Jaworznie (1945-46) i Kętach (1946-49), a następnie jako administrator parafii w Osieku k. Oświęcimia (1949-64) oraz notariusz dekanatu oświęcimskiego. W 1964 roku obejmuje probostwo w Wieliczce, jest w latach 1968-71 wicedziekanem, a od 1973 r. dziekanem dekanatu wielickiego. Ks. W. Grohs zmarł 20 grudnia 1977 r. Nabożeństwo żałobne w kościele Św. Klemensa odprawił ks. kardynał Karol Wojtyła. Pogrzeb odbył się 24 grudnia 1977 r. na cmentarzu w Osieku k. Oświęcimia. W kościele parafialnym Św. Klemensa znajduje się tablica poświęcona pamięci ks. W. Grohsa. Odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (Komenda Główna AK) .
(Zdjęcie- Internet: http://www.akgrot.wieliczka.eu/index.php?id=103)

ks. Edward Zacher (1903- 1987)

Matura 1923 r.
Doktor, polski duchowny katolicki, protonotariusz apostolski (infułat), kapłan archidiecezji krakowskiej.
Święcenia kapłańskie otrzymał 25 września 1927 z rąk arcybiskupa Adama Stefana Sapiehy. Następnie kontynuował studia w Rzymie, gdzie uzyskał tytuł doktora teologii dogmatycznej.
W latach 1929-1932 katecheta w Zakopanem.
W latach 1932-1939, 1945-1955 oraz 1957-1960 katecheta w Gimnazjum im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Od 1933 nauczyciel religii Karola Wojtyły, późniejszego papieża Jana Pawła II. W okresie międzywojennym prefekt Sodalicji Mariańskiej.
Od 8 września 1965 do 25 czerwca 1984 proboszcz parafii Ofiarowania NMP w Wadowicach. 17 października 1978 po powołaniu Karola kardynała Wojtyły na Stolicę Piotrową wpisał do księgi parafialnej (Liber natorum) historyczne słowa: "Dnia 16 października 1978 r. wybrany został najwyższym kapłanem i przyjął imię Jana Pawła II". Zdarzenie to sfotografował, jeden z najbardziej cenionych fotoreporterów europejskich, Chris Niedenthal.
7 czerwca 1979 gościł w Wadowicach papieża Jana Pawła II – odwiedzającego po raz pierwszy, jako głowa Kościoła, swoje rodzinne miasto.
Współzałożyciel muzeum biograficznego papieża Jana Pawła II mieszczącego się w jego domu rodzinnym w Wadowicach. Muzeum zostało otwarte 18 maja 1984 w 64. rocznicę urodzin Jana Pawła II. Nosi ono nazwę Dom Rodzinny Ojca Świętego Jana Pawła II w Wadowicach.
(Zdjęcie – Internet: http://www.wadowita.net/papiez_zainspirowal.php)

bp Jan Zając

Matura 1957 r.
Biskup pomocniczy i wikariusz generalny arcybiskupa metropolity krakowskiego, kustosz Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie – Łagiewnikach. W 1957 r. roku rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej. 3 czerwca 1963 otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze wawelskiej z rąk późniejszego papieża, biskupa Karola Wojtyły. Jako wikariusz pracował w parafiach:
* pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Międzybrodziu Żywieckim (1963-1967);
* pw. Matki Bożej Królowej Polski w Chełmku (1967-1970);
* pw. Ofiarowania Matki Bożej w Wadowicach (1970-1971).
Od czerwca 1971 do sierpnia 1977 pełnił obowiązki ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej, po czym do czerwca 1980 był duszpasterzem jednego z czterech rejonów parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski w Nowej Hucie. W czerwcu 1980 został proboszczem parafii pw. św. Szczepana w Krakowie.
4 listopada 1984 został mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej i pełnił tę funkcję przez 9 lat. W czerwcu 1993 objął funkcję dyrektora Wydziału Koordynacji Duszpasterstwa Archidiecezji Krakowskiej. Od czerwca 1998 pełnił również posługę ojca duchownego w ramach Studium Formacji Stałej Kapłanów Archidiecezji Krakowskiej. Należy do Rady Kapłańskiej, Rady Duszpasterskiej i Kolegium Konsultorów. Był kanonikiem Kapituły Metropolitalnej na Wawelu i protonotariuszem apostolskim. W 1999 został wikariuszem biskupim ds. duszpasterstwa.
Od 2002 jest kustoszem Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach.
Z nominacji papieża Jana Pawła II wyświęcony został na biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej 15 września 2004 roku i mianowany wikariuszem generalnym. Potwierdzony na tym stanowisku przez arcybiskupa Stanisława Dziwisza.
(Zdjęcie – Internet: http://www.niedziela.pl/artykul/76247/nd/Czlowiek-w-centrum-milosierdzia)

Andrzej Celiński

Matura 1980 r.
Absolwent Wydziału Aktorskiego i Wydziału Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Aktor, reżyser teatralny i filmowy, autor scenografii do większości zrealizowanych przez siebie sztuk teatralnych. Związany z teatrami Katowic, Wrocławia i czeskiej Ostrawy. W latach 2000- 2003 zrealizował swój autorski film „Dworcowa Ballada”, którego tematem jest życie bezdomnych dzieci na moskiewskich dworcach. Uzyskał za ten film wiele nagród krajowych i międzynarodowych. Na jego motywach opracował „Dzieci z Leningradzkiego”, za który otrzymał w 2005 r. nominację do Oscara.
(Zdjęcie – Internet: http://www.filmweb.pl/person/Andrzej.Celinski)

Wacław Geiger (1907- 1988)

Matura 1927 r.
Śpiewak i kompozytor. Naukę w naszej szkole połączył z nauką gry na organach, altówce i wiolonczeli w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie. Po zakończeniu nauki, a potem studiów na tej uczelni, pracował jako akompaniator i dyrygent, był też kierownikiem muzycznym Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia”.
W latach trzydziestych był autorem audycji muzycznych w rozgłośni krakowskiej Polskiego Radia, pracę tę kontynuował również po wojnie. Kierował równocześnie chórem Filharmonii Krakowskiej, związany był także z Teatrem Rozmaitości w Krakowie. W dalszych latach był także dyrygentem i dyrektorem operetki warszawskiej, dyrektorem filharmonii w Częstochowie, a od 1963 r. na stałe osiadł w Zakopanem., gdzie wykładał w szkole muzycznej. W pracy kompozytorskiej inspirował się muzyką Podhala – jest autorem suity „Tatrami”na głosy solowe, chór i orkiestrę, trzech góralskich poematów pieśniowych, kilku kolęd góralskich napisanych we współpracy z poetą i gawędziarzem góralskim Adamem Pachem.
(Zdjęcie –Internet: http://www.przelom.pl/przelom/0_355/Waclaw-Geiger/)

Dariusz Gorczyca

Matura 1985 r.
Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, realizował indywidualny tok studiów obejmujący: malarstwo, rzeźbę, rysunek, grafikę, obiekty sceniczne. W 1987 r. powołał Teatr Sytuacji, z którym zrealizował własne spektakle w kraju i za granicą. Jest autorem działań parateatralnych i performance. Ma na swoim koncie 24 wystawy indywidualne, w tym we Francji, Niemczech, Włoszech, Szwajcarii, Słowacji, Węgrzech i w USA. W 1997 nominowany do „Paszportu Polityki” w kategorii plastyka. W tym samym roku otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki RP. W roku 1999 r. nominowany w kategorii sztuka – nadzieje na przyszły wiek – American Biographical Institute International Direktory of Distinguished Leadership. Stypendysta Visiting Artist Position na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Stanowego w Kentucky (USA).
(Zdjęcie – Internet: http://www.baltic-gallery.art.pl/archiwum/gorczyca/gorczyca.html)

Andrzej Grabowski (ur. 1952 r.)

Matura 1969 r.
Aktor, scenarzysta, konferansjer i kabareciarz. Po ukończeniu studiów na PWST w Krakowie pracował na deskach Teatru im, Słowackiego. Dużą popularność przyniosły Mu role w serialach telewizyjnych: „Boża podszewka”, "Świat wg Kiepskich”, ”M jak Miłość”, „Odwróceni”.
(Zdjęcia – Internet: http://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Grabowski_%28aktor%29)

Ewa Kabsa (Bartnik)

Matura 1979 r.
Śpiewaczka, aktorka, pedagog.
Absolwentka filologii romańskiej Wydziału Filologii Obcych Uniwersytetu Śląskiego i Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach . Karierę rozpoczęła w Teatrze Rozrywki w Chorzowie. Od 1990 r. związana jest z Teatrem Polskim w Szczecinie i Szczecińską Piwnicą przy Krypcie. Piesze scenariusze, reżyseruje, tłumaczy, komponuje. Współpracuje z Chórem Opery Narodowej w przygotowaniu francuskojęzycznych wersji spektakli, z Teatrem Żydowskim w Warszawie. Od wielu lat zajmuje się propagowaniem kultury francuskiej, ma w swoim repertuarze piosenki Edith Piaf, Jacquesa Brela, Gilberta Becaud i in.
(Zdjęcia – Internet: http://ewa.kabsa.pl/)

Jarosław Kisiński

Matura 1981 r.
Gitarzysta, współzałożyciel Sztywnego Pala Azji, jednego
z najpopularniejszych polskich zespołów drugiej połowy lat 80-tych. Autor słów większości utworów grupy.
(Zdjęcie – Internet: http://www.przelom.pl/galeria/353_30/Jaroslaw-Kisinski-lider-Sztywnego-Pala-Azji/)

Agnieszka Korzeniowska

Matura 1989 r.
Absolwentka Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie. Aktorka serialowa i teatralna, zaangażowana w Teatrze Nowym w Łodzi.
(Zdjęcie – Internet: http://pl.wikipedia.org/wiki/Agnieszka_Korzeniowska)

Zofia Krokowska – Zastawnik

Matura 1931 r.
Studiowała na Akademiii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem m.in. Wojciecha Weissa, Xawerego Dunikowskiego. Studia kontynuowała we Florencji i Wenecji. Wystawiała już przed wojną w Krakowskim Pałacu Sztuki i warszawskiej Zachęcie. Od 1945 r. była członkiem ZPAP w Krakowie, a następnie we Wrocławiu. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych, muzeach w kraju i za granicą.
(Zdjęcie Lechosława Dobrasa – Katalog wystawy z okazji 45lecia pracy artystycznej Zofii Krokowskiej – Zastawnik listopad – grudzień 1983 Salon Sztuki BWA Wrocław)

Anna (Ewa) Krzyżewska ( 1939- 2003)

Matura 1956 r.
Aktorka teatralna i filmowa. Po ukończeniu PWST w Krakowie rozpoczęła pracę w warszawskim Teatrze Dramatycznym. Grała w filmach : „Popiół i diament” (debiut filmowy 1958), „Faraon”, „Jak daleko stąd, jak blisko”, „Zazdrość i medycyna” i innych. W 1973 r. wycofała się z życia artystycznego i wyjechała z kraju. Pracowała m.in. w bibliotece ONZ w Nowym Jorku.
(Zdjęcie- Internet: http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/118263)

Paweł Nazimek

Matura 1988 r.
Gitarzysta, kompozytor. Od 1991 r. członek zespołu T. Love, wcześniej basista zespołów Sztywny Pal Azji oraz Chłopcy z Placu Broni.
Zdjęcie – Internet:http://www.przelom.pl/galeria/353_35/Pawel-Nazimek-basista-Sztywnego-Pala-Azji-z-pierwszego-skladu/)

Leszek Nowak

Matura 1983 r.
Współzałożyciel zespołu „Sztywny Pal Azji”. Wokalista tej grupy w latach 1986-1996 i 2000-2007. Gra na fortepianie i gitarze elektrycznej.
(Zdjęcie – Internet: http://pl.wikipedia.org/wiki/Leszek_Nowak_%28muzyk%29)

Lucjan Ostrowski

Matura 1953 r.
Dyplom ukończenia Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Architektury Wnętrz uzyskał w 1964 r. Studiował malarstwo u prof. Jana Świderskiego. Realizował projekty wnętrz i wystroje kamieniarskie w wielu reprezentacyjnych obiektach użyteczności publicznej na terenie całej Polski. Uprawia grafikę użytkową i reklamową oraz malarstwo akwarelowe. Brał udział w wystawach krajowych i zagranicznych, Jego prace znajdują się w prywatnych zbiorach w Polsce, Niemczech, Bułgarii, Turcji i USA.
(Zdjęcie z wystawy org. przez MBP Chrzanów – Internet: http://www.mbp.chrzanow.pl/aktualnosci/wystawy/661-qakwareleq-lucjan-ostrowski)

Jacek Ozimkowski

Matura 1988 r.
Śpiewak operowy, bas. Absolwent Szkoły Muzycznej II stopnia im. W. Żeleńskiego w Krakowie w klasie organów, wydziału wokalno-aktorskiego Akademii Muzycznej w Krakowie. Studia pod kier. Prof. Wojciecha Śmietany ukończył z wyróżnieniem w 1995 r. W tym też roku wygrał europejski konkurs i uzyskał stypendium firmy Yamacha oraz dyplom Ministra Kultury i Sztuki za osiągnięcia artystyczne Koncertował w Szwecji, Norwegii, Niemczech, Belgii Czechach, Austrii na Litwie, Łotwie, Ukrainie oraz we Włoszech. W 2000 r. odbył tournee po USA.. W roku 1997 rozpoczął pracę dydaktyczną, doktoryzował się w dziedzinie wokalistyki w 2003 r., a w roku następnym wygrał konkurs na adiunkta wydziału wokalno-aktorskiego Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie prowadzi własną klasę śpiewu solowego. Jednocześnie z pracą pedagogiczną łączy działalność koncertową jako solista operowy i oratoryjny. Współpracuje z Operą Krakowską i Teatrem Muzycznym w Gliwicach. oraz Capellą Cracoviensis. Ma w swoim dorobku wiele płyt i udział w wielu festiwalach muzycznych. W swoim repertuarze posiada partie z wielu oper, ale także muzykę oratoryjno-kantatową i lirykę wokalną.
(Zdjęcie – Internet: http://www.psm.nysa.com.pl/12_Festiwal_2011/1_koncert_18.09.2011.html)

Danuta Ewa Pilarczyk

Matura 1976 r.
Ukończyła Żeńską Szkołę architektury w Warszawie – Studium Architektoniczno-Budowlane im. Stanisława Nowakowskiego. Studia kontynuował we Włoszech na Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie w „Wolnej Szkole Aktu”, Corso di pit tura (malarstwo) u prof. Luigiego Montanarini o Giulia Turcato oraz na Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie, Departament – Arti Visive, Corso – Pittura (malarstwo) pod kierunkiem prof. Sandra Trotti. Współpracowała przy realizacji wielu projektów architektonicznych na terenie Europy, m.in. w Studio Gilberta i Tommasa Valle w Rzymie dla Emirati Arabi Uniti (Zjednoczone Emiraty Arabskie) – Dubai. Autorka scenografii music-hal-lu w Teatrze Opery Brancaccio w Rzymie „Splendidi perche” – Progetto Musica H. Wystawia w galeriach światowych. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych i instytucjach państwowych. Laureatka prestiżowych, międzynarodowych nagród. Posiada w dorobku film krótkometrażowy (video monografia VHS PAL – Durata 16’) nakręcony o jej twórczości artystycznej „Pilar” Costanza Costantini wyprodukowany przez Cinema & Industria Comunicazione we Włoszech. Poprzez sztukę zetknęła się osobiście z ikonami kultury włoskiej, takimi jak: Federico Fellini, Paolo Portoghesi, Achille Bonito Oliva, Prezydentem Carlo Azeglio Ciampi, Papieżem Giovanni Paolo OO. Odznaczona na Campidoglio w Rzymie Dyplomem d’Onore i medalem z brązu za „Participazione nello spirito dei comuni ideali di fratellanza e collaborazione che attraverso i secoli ha sempre unito i popoli Italiano e polacco” (Uczestnictwo w duchu wspólnych ideałów braterstwa i współpracy, jaki poprzez wieki połączył narody włoski i polski). www.danutapilarczyk.altervista.org
(Zdjęcie – Katalog wystawy L`arte di Perpetua P.)

Bogdan Potocki

Matura 1955 r.
Absolwent krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Debiutował w Teatrze Polskim w Bielsku – Białej. W 1963 r. Od roku 1979 pracował w zespole Teatru Polskiego w Warszawie, od 1995 do 2010 r.pełnił funkcję zastępcy dyrektora tego teatru.W 1999 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 11 czerwca 2013 roku.
(Zdjęcie – Internet: http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/164461,druk.html)

Izabela Szota (Bigaj)

Matura 1981 r.
Ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną Krakowie w specjalnościach pedagogicznej i dyrygowanie zespołami wokalno-instrumentalnymi oraz klasę śpiewu prof. T. Wessely. Stypendystka Ministra Kultury i Sztuki. Specjalizuje się w wykonywaniu muzyki epoki baroku. Jej bogaty repertuar obejmuje partie oratoryjne, operowe, także operetkowe, musicalowe i pieśni. Jako solistka i kameralistka współpracowała z wieloma zespołami oraz teatrem dramatycznym Bückleina w Krakowie. Występowała w prestiżowych salach wielu krajów Europy (Anglia, Francja, Belgia, Hiszpania, Włochy, Szwajcaria, Niemcy, Ukraina, Litwa, Czechy) i Polski m.in. na Zamku Królewskim w Warszawie i Krakowie. Brała udział w licznych Festiwalach w Polsce i Francji. Posiada w dorobku nagrania TV i CD. Prowadzi również działalność pedagogiczną. W latach 2000 - 2006 dyrektor Szkoły Muzycznej I stopnia przy SOSW dla Dzieci Niewidomych i Słabowidzących w Krakowie, od 2006 dyrektor Szkoły Muzycznej I stopnia w Wieliczce. Jest dyrygentem wielickiego chóru mieszanego Camerata oraz chórów szkolnych, z którymi zdobyła wiele nagród.
(Zdjęcie z archiwum Szkoły Muzycznej w Wieliczce – Internet; http://www.smuzwieliczka.edu.pl/node/465)

Błażej Wójcik

Matura 1990 r.
Polski aktor teatralny, filmowy i dubbingowy. W 1994 roku ukończył studia na PWST w Krakowie. Od roku 2007 związany z Teatrem Współczesnym w Warszawie. Dawniej występował w teatrach krakowskich: im. Tadeusza Boya - Żeleńskiego(1993), Starym im. Heleny Modrzejewskiej(1993), im. Juliusza Słowackiego (1994-2007), Mniejszym(1996-99), KTO(1997-98, 2005-2006), Stowarzyszenia Teatralnego „Łaźnia”(1999-2001), STU(2000-2001) i Ludowym(2000-2001, 2007).
(Zdjęcie – Internet: http://www.filmweb.pl/person/B%C5%82a%C5%BCej+W%C3%B3jcik-8080)

Marcin Korcz

 Matura 2005

Ur. w 1986 r. –polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny.

W 2009 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną im. Leona Schillera w Łodzi. Najbardziej znany z roli Michała Kercza, męża Elizy w serialu Rodzina zastępcza, Dagmara w serialu Przyjaciółki oraz Szymona Kmiecińskiego w serialu Pierwsza miłość. W 2012 roku, zagrał główną rolę w filmie fabularnym Być jak Kazimierz Deyna, a w 2015 r. jedną z głównych ról – Janka w filmie Słaba płeć?. Jest aktorem Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi. Inne jego role to:.2008: Kochaj i tańcz– jako asystent, 2009: Tatarak – jako chłopak z zarządu wodnego,: Nigdy nie mów nigdy – jako chłopak w klubie, 2010: Wenecja – jako niemieckioświetlacz, 2014: Kochanie, chyba cię zabiłem – jako Kacper, Miasto 44– jako Karol z grupy „Barrego”.

(zdjecie: https://moskaldamian.wordpress.com/2017/01/31/dancing-with-the-stars-taniec-z-gwiazdami-znamy-uczestnikow-kolejnej-tanecznej-edycji/#jp-carousel-23751)

Andrzej Edmund Grabowski (1957-2009)

Matura 1975 r.
Studiował fizykę jądrową na AGH w Krakowie, ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jeszcze na studiach włączył się w działalność podziemną – składał książki „drugiego obiegu”, a w stanie wojennym organizował Konferencję Praw Człowieka i Obywatela oraz ośrodek prasowy Solidarności. W 1989 r. zorganizował krakowski oddział „Gazety Wyborczej”, był jego pierwszym redaktorem naczelnym. W 1993 r. stworzył krakowski informator kulturalny „Szczegółowy Magazyn o Krakowie SMOK”. Pracował w „Oficynie Wydawniczej” oraz kierował działem wydawniczym Fundacji Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji. Był współtwórcą portalu internetowego Onet.pl, gdzie uruchomił serwis rozrywkowy, który przekształcił się później w wyspecjalizowane serwisy: muzyki klasycznej, jazzowej oraz serwis filmowy. Był twórcą i redaktorem serwisu internetowego Diapazon.pl, jednego z najpoważniejszych mediów poświęconych jazzowi.
(Zdjęcie ze zbiorów Jazz Forum – Internet: http://jazzforum.com.pl/main/artykul/andrzej-e.-grabowski)

Piotr Mucharski (ur. 1959)

Matura 1978 r.
Dziennikarz, publicysta Tygodnika Powszechnego od 1988 r. Współautor - wraz z Katarzyną Janowską „Rozmów na koniec wieku” i „ Rozmów na nowy wiek” – książkowych zapisów telewizyjnych rozmów, za które wyróżniono Go w 2000 r. Nagrodą im. Dariusza Fikusa oraz telewizyjnym Wiktorem. Desygnowany na nowego redaktora naczelnego Tygodnika Powszechnego po odejściu księdza Adama Bonieckiego.
(Zdjęcie – Internet: http://tygodnik.onet.pl/kultura/piotr-mucharski-do-ministra-kultury-nie-dac-sie-wciagnac-w-krakowski-kociokwik/sjg2e)